1. Karkówka	10. Łopatka	4. Rozbratel	5. Antrykot	6. Rozbratel (rostbef)	7. Polędwica	13. Rumsztyk	16. Ogon
14. Pręga	3. Mostek	2. Żeberka i szponder	8. Żeberka i łata	9. Łata	12. Pachwina	11. Udziec	15. Ligawa

Karkówka - Karkówka to tylny odcinek karku z warstwą tłuszczu. Mięśnie karkówki stanowią mięśnie szyi i występują w formie cienkich pasów mięsa poprzerastanego tkanka łączna, powiązanych ścięgnami. Mięso tego typu nadaje się do gotowania, duszenia, na wywary lub na mięso mielone.

Żeberka i szponder - Żeberka odcięte są od schabu, karku oraz - w połowie - z mostka. Mięso części międzyżebrowej, zarówno wewnętrznej, jak i zewnętrznej stanowi mięśnie żeber. Charakteryzują się one grubą struktura włókien, czerwonym kolorem i mocnymi wykwitami tłuszczu. Mięso nadaje się do pieczenia, duszenia i gotowania lub na wywary. Szponder To środkowa część partii piersiowej z mięśniem przepony brzusznej oraz warstwą tłuszczu, odcięta od ćwierć tuszy przedniej. W jej skład wchodzą mięśnie międzyżebrowe (zarówno wewnętrzne jak i zewnętrzne) oraz środkowe odcinki żeber. Mięśnie te są mocno poprzerastane tkanką łączną i tłuszczem. Idealnie nadają się na wywary do gotowania oraz na „sztukę mięsa”.

Mostek - Mostek to dolna część partii piersiowej. Mięso mocno poprzerastane tkanką łączną, składa się z wielu warstw mięsa i tłuszczu. Idealne do gotowania i duszenia.

Rozbratel - Rozbratel to mięso z kością. Pochodzi z przedniego odcinka górnej partii piersiowej. W jego skład wchodzi 6 pierwszych kręgów piersiowych z przylegającymi do nich odcinkami żeber. Mięso charakteryzuje się dość grubą struktura włókien i jest poprzerastane tkanką łączną oraz warstwą tłuszczu. Mięso z tych partii nadaje się do gotowania, duszenia, a z młodych osobników - nawet do smażenia.

Antrykot - Mięso z kością. Pochodzi z górnej części piersiowej ćwierćtuszy przedniej, z naturalnie przyległą podwięzią podskórna (poprzerastana tkanka łączna z dopuszczalną warstwą tłuszczu). W skład antrykotu wchodzą partie mięśni najdłuższego grzbietu oraz górna partia mięśni międzyżebrowych, zewnętrznych i wewnętrznych. Mięso z tej partii charakteryzuje się dość grubymi włóknami, ale jest dość soczyste i delikatne. Mięso z tej części woła nadaje się do gotowania i duszenia,a z młodych osobników nawet do smażenia.

Rozbratel (rostbef) - Rozbratel to mięso z kością. Pochodzi z przedniego odcinka górnej partii piersiowej. W jego skład wchodzi 6 pierwszych kręgów piersiowych z przylegającymi do nich odcinkami żeber. Mięso charakteryzuje się dość grubą struktura włókien i jest poprzerastane tkanką łączną oraz warstwą tłuszczu. Mięso z tych partii nadaje się do gotowania, duszenia, a z młodych osobników - nawet do smażenia.

Polędwica - W skład polędwicy wchodzi cały mięsień lędźwiowy wewnętrzny i część mięśnia biodrowego z otaczającą tkanką łączną. Ma ona kształt owalny (około 50 – 60 cm) zaczynający się zgrubieniem zwanym „głową polędwicy”. Jej koniec delikatnie się zwęża. Mięso charakteryzuje się drobnymi włóknami, mocno czerwonym, a nawet bordowym kolorem. Jego struktura jest jednolita, czasami z delikatnymi przerostami tłuszczu. Mięso jest bardzo delikatne, soczyste. Nadaje się do smażenia i grillowania. Z tej partii mięsa robi się befsztyki, filety, zrazy i bryzole.

Żeberka i łata - Żeberka odcięte są od schabu, karku oraz - w połowie - z mostka. Mięso części międzyżebrowej, zarówno wewnętrznej, jak i zewnętrznej stanowi mięśnie żeber. Charakteryzują się one grubą struktura włókien, czerwonym kolorem i mocnymi wykwitami tłuszczu. Mięso nadaje się do pieczenia, duszenia i gotowania lub na wywary. Łata to dolny odcinek części lędźwiowo - brzusznej z mięśniami brzucha. Charakteryzuje ją płaska, wielowarstwowa struktura mięsa, poprzerastana tkanką łączną i tłuszczem. Nadaje się do gotowania i duszenia.

Łata - Łata to dolny odcinek części lędźwiowo - brzusznej z mięśniami brzucha. Charakteryzuje ją płaska, wielowarstwowa struktura mięsa, poprzerastana tkanką łączną i tłuszczem. Nadaje się do gotowania i duszenia.

Łopatka - Łopatka to mięso z kością pochodzące z górnej części przedniej kończyny. Mięśnie charakteryzują się przerostami błon i żył o luźnej konsystencji. Mięso nadaje się do gotowania na wywary, duszenia w małych kawałkach (np. gulasze) lub do mielenia.

Udziec - Udziec to tylna część ćwierćtuszy. Zawiera mięśnie dwugłowe uda i zespół mięśni pośladkowych,a także kość udową. Dopuszczalna jest ok. centymetrowa warstwa tłuszczu zewnętrznego. Same mięśnie stanowią dość duże kawałki mięsa lekko przerośniętego błonami. Mięso ma dość zwartą konsystencję, duże włókna i koror: od czerwonego do ciemnoczerwonego. Jest chude i bez przerostów tłuszczowych. Doskonale nadaje się do pieczenia, duszenia, na zrazy, gulasze sztufady. Często jest mielone.

Pachwina - Pachwina to część wołowiny z podbrzusza, z rozcięć półtusz (z głównym mięśniem prostym brzucha). Kształt mięsa to płaski pasek poprzerastany błonami i tłuszczem. Nadaje się do gotowania na wywary i duszenia.

Rumsztyk - Rumsztyk (Rostbef) to górny odcinek lędźwiowo - brzusznej ćwierćtuszy, czyli po prostu tylna część woła. W jego skład wchodzi część najdłuższego mięśnia grzbietu. Ta część woła stanowi owalnego kształtu mięsień (długi na około 80 cm i szeroki na 10 cm), z cienka warstwą tkanki łącznej na powierzchni (dopuszczalna jest też centymetrowa warstwa tłuszczu). Jest oddzielony od polędwicy kośćcem kręgosłupa. To dość delikatne i soczyste mięso, nieco twardsze niż polędwica. Charakteryzuje się drobnymi włóknami i kolorem - od jasno do ciemnoczerwonego. Może być też delikatnie poprzerastane tłuszczem. Z Rostbefu i z przylegającej polędwicy, poprzez poprzeczne ciecia na pile, uzyskuje się T-bone steki i Porterhause, różniące się od siebie wielkością polędwicy. Z rostbefu przyrząda się również steki, w tym znany New York stek oraz rumsztyk. Rostbef idealnie nadaje się do pieczenia, smażenia i grilowania.

Pręga - Goleń (inaczej zwana pręgą) to środkowa część przedniej i tylnej nogi wraz ze ścięgnami i przyległą do niej kością. Mięso jest twarde, różowe lub czerwone, mocno poprzerastane ścięgnami żyłami i tkanką łączna. Doskonale nadaje się do duszenia w całości, na gulasz lub do mielenia. Gotuje się na nim na wywary i serwuje jako sztukę mięsa.

Ligawa - Ligawa, zwana również „polędwica żydowską” lub „fałszywą polędwicą", to dość zwarty mięsień o formie podłużnej, przypominający polędwicę wołową. Charakteryzuje się dość grubymi włóknami i nieco jaśniejszą barwą niż polędwica. Stanowi część mieśnia utrzymującego kręgosłup w jego części krzyżowej. Mięso z tej partii nadaje się do potraw duszonych i gotowanych. Może być smażone, ale stopień wysmażenia powinien być niski, inaczej mięso będzie łykowate i twarde. Ligawa idealnie nadaje się na bitki i gulasze lub - po ugotowaniu - na sztukę mięsa.

Ogon - W jego skład wchodzą trzy ostatnie kręgi kości krzyżowej i wszystkie kręgi kości ogonowej. Kręgi okryte są cienką warstwą mięsno – tłuszczową, z żyłą w środku. Ogon daje specyficzny smak wywarom i bulionom. Przygotowuje się z niego specjalną zupę zwaną „ogonową”. Po upieczeniu służy również do produkcji ciemnego fondu.